Een broek van 18 karaat

'Het is niet al goud dat blinkt', lijkt me een mooie opener voor deze blogpost.























'Pimpelpaars met een gouden randje' was ook mooi geweest, een ondefinieerbare kleur wil dat zeggen. Al was deze stof overduidelijk zwart met goud, een troef waarmee ze me dadelijk wist in te pakken.

Ik kocht het stofje bij 'pretty mercerie'. De laatste 1,30m van de rol, voor één keer was ik blij met mijn korte beentjes.

Wat het moest worden wist ik al snel. Een pittige broek te combineren met een klassiek hemdje en een stel pumps.

Wanneer je iets in je hoofd heb is dat meestal niet snel te vinden. In de knipmode van november 2015, waar ik reeds eerder iets uit naaide, stond een broek die in de buurt kwam. Door ze een beetje te versmallen en wat in te korten tot op de enkels zou ze moeten voldoen aan mijn smaak.

De twee grote 'plofplooien' geven de broek een eighties karakter.
















9 jaar naaien en slechts de tweede keer dat ik een broek met een rits maakte. Mijn angst was overbodig en de rits naar mijn zin.

Bij het passen komen plots de twijfels boven drijven. Vragen als 'vinde gij mijn gat ni te dik in deze broek' klinken dan als een noodkreet. Het is erop of eronder. Als de snit niet meewerkt en de stof schittert, krijg je al snel een poep als een kerstbal. Zeker rond deze tijd van het jaar.

Manlief wist me gerust te stellen: 'Ge kunt ermee buiten komen'.

Zodoende loop ik nu te blinken in mijn feestbroek van 18 karaat.